رندانه

الهی بخت برگردد ازین طالع که من دارم

نه هرکه چهره برافروخت دلبری داند

نه هر که آینه سازد سکندری داند

نه هرکه طرف کله کج نهادوتند نشست 

کلاهدار ی و آیین سروری داند

نه هر کلکی شکر دارد، نه هر زیری زبر دارد 

نه هر چشمی نظر دارد، نه هر بحری گهر دارد 

نكته روح فزا از دهن دوست بگو

نامه خوش خبر از عالم اسرار بيار

نفس تنگ است و این را سینه داند

غمم را عاشق دیرینه داند

ناصحم گفت که جز غم چه هنر دارد عشق

گفتم ای خواجه عاقل هنری بهتر ازین

نشود فاش کسی آنچه میان من و توست 

تا اشارات نظر نامه رسان من و توست 

نمی‌خواهم بمیرم تا محبت را به انسان‌ها بیاموزم

بمانم تا عدالت را برافروزم.

بیفروزم خرد را،

مهر را،

تا جاودان بر تخت بنشانم

به پیش پای فرداهای بهتر گل برافشانم 1

که بر خاکم روان گردی بگیرد دامنت گردم 

نظر کردن به درویشان منافی بزرگی نیست

سلیمان با چنان حشمت نظرها بود با مورش

حافظ

بختم ار یار شود رختم از این جا ببرد

حافظ

حلقه ی اوراد ما مجلس افسانه شد

پستی گرفت همت من زین بلند جای  2

مسعود سعد سلمان

نتوان وصف تو گفتن که در وصف نگنجی

نتوان شبه تو جستن که تو در وهم نیایی

ثنایی

نسیمی کز بن آن کاکل آیو

مرا خوشتر ز بوی سنبل آیو

چو شب گیرم خیالت را در آغوش

سحر از بسترم بوی گل آیو

نمیدونم دلم دیوونه ی کیست

اسیر نرگش مستونه ی کیست

نمیدونم دل سرگشته ی مو

کجا میگردد و در خونه ی کیست

نگارینا دل و جانم تو داری

غم پیدا و پنهانم تو داری

نمیدونم که این درد از که دارم

همی دونم که درمونم تو داری

نصیب کس نبی درد دل مو

که بسیار غم بیحاصل مو

کسی بو کز غم و دردم خبر داشت

که داره مشکلی چون مشکل مو

باباطاهر

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت

متحیرم چه نامم شه ملک لا فتی را

نوش دارویی و بعد از مرگ سهراب آمدی

سنگ دل این زودتر میخواستی حالا چرا

نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم

این زمان با جوانان ناز کن با ما چرا

شهریار

نی حریف هر که از یاری برید

پرده هایش پرده های ما درید

نی حدیث راه پرخون میکند

قصه های عشق مجنون میکند

 مولوی

نظر با نیکوان رسمیست معهود

نه این بدعت من آودرم به عالم 3

سعدی


نه جامی کو دمد در آتش افسرده جان من
نه دودی کو برآید از سر شوریده سامانم


نو گل نازنین من تا تو نگاه می کنی
لطف بهار عارفان در تو نگاه کردن است


نیما غم دل گو که غریبانه بگرییم
سر پیش هم آریم و دو دیوانه بگرییم


نشود رام سر زلف دلارامم دل
ای دل از کف ندهی دامن آرامیها


نکهت باغ گل و نزهت نارنجستان
از نسیمم بنوازند مشام ای شیراز
نرگسم سوی چمن خواند و سروم سوی باغ
من مردد که دهم دل به کدام ای شیراز


ناچار چون نهد سر بر دامن گلم خار
چاکم بود گریبان گر در کفن نباشم


نوشتم این غزل نغز با سواد دو دیده
که بلکه رام غزل گردی ای غزال رمیده
ندیده خیر جوانی غم تو کرد مرا پیر
برو که پیر شوی ای جوان خیر ندیده


نسخه شعر تر آرم به شفا خانه لعلت
که به یک خنده دوای دل بیمار من آیی


نه بلای جان عاشق شب هجر توست تنها
که وصال هم بلای شب انتظار دارد
نه به خود گرفته خسرو پی آهوان ارمن
که کمند زلف شیرین هوس شکار دارد


نوشداروئی و بعد از مرگ سهراب آمدی
سنگدل این زودتر می خواستی حالا چرا


نسیم زلف جانان کو؟ که چون برگ خزان دیده
به پای سرو خود دارم هوای جانفشانی را
نمیری شهریار از شعر شیرین روان گفتن
که از آب بقا جویند عمر جاودانی را


نازم آن آموزگاری را که در یک نصف روز
دانش آموزان عالم را چنین دانا کند
ابتدا قانون آزادی نویسد در جهان
بعد از آن با خون هفتاد و دو تن امضا کند


نصیب کوردلان است نعمت دنیا
تو چشم رشد و تمیزی همین گناهت بس
استاد شهریار


نمانده چشمه آب بقا به ظلمت دهر
به جز جمال چراغ بقیة اللهی
استاد شهریار
ناز میکرد به پیراهن نازک تن تو
نازنینا چه خبر شد که کفن پوش شدی
استاد شهریار


نرگس دریده چشم به دیدار او ولی
دیدار آفتاب به چشم دریده نیست
استاد شهریار


ندار عشقم و با دل سر قمارم نیست
که تاب و طاقت آن مستی و خمارم نیست
استاد شهریار


نه عقلی و نه ادراکی و من خود خاک و خاشاکی
چه گویم با تو کز عزت و رای عقل و ادراکی
نه مشکاتم که مصباح جمال عشقم افروزد
چه نسبت نور پاکی را به چون من خاک ناپاکی
نه آتش هم به چندین سرکشی خاکستری گردد
پس از افتادگی سر وام گیر ای نفس کز خاکی
استاد شهریار


نکند بی خبر از ما به در خانه پیشین
به سراغ غزل و زمزمه یار آمده باشد
استاد شهریار


نسیم زلف تو پیچیده بود در سر و مغزم
خمار و مست ولی سخت بی قرار تو بودم
استاد شهریار


نوجوانان وطن بستر به خاک و خون گرفتند
تا که در بر شاهد آزادی و قانون گرفتند
استاد شهریار


ناله نای دلم گوش سیه چشمان نوازد
کاین پریشان مو غزالان را بسی کردم شبانی
استاد شهریار


نفسی داشتم و ناله و شیون کردم
بی تو با مرگ عجب کشمکشی من کردم
استاد شهریار


نالدم پای که چند از پی یارم بدوانی
من بدو میرسم اما تو که دیدن نتوانی
استاد شهریار


نوجوانی که غم دوری او پیرم کرد
باز پیرانه سرم بخت جوان بازآورد
استاد شهریار


نوای ساز تو خواند ترانه توحید
حقیقتی به زبان مجاز می گویی
استاد شهریار


نقص در معرفت ماست نگارا، ورنه
نیست بی مصلحتی حکم خداوند حکیم
استاد شهریارنالد به حال من امشب سه تار من
این مایه تسلی شب های تار من
استاد شهریار


نه وصلت دیده بودم کاشکی ای گل نه هجرانت
که جانم در جوانی سوخت ای جانم به قربانت4